شیوه‌های مدیریت

برای داشتن شرکتی موفق با درامدی بالا باید مردم را گول زد. حالا این روش گول زدن بسته به ‏نوع شرکت و نوع خدماتی است که می‌دهد. این گول زدن به این صورت است که حق مردم را ‏مثلاً 40 درصد بخور بعد جداگانه 15 درصد بهشون بده. این 15 درصد آنها را خیلی خوشحال ‏می‌کند حتی بیش از آنکه اگر 40 درصد حقشان را نمی‌خوردی. 3 سال قبل در ایران در یک ‏شرکت کار می‌کردم. این شرکت توربین باد تولید می‌کرد و تنها شرکت تولید کننده توربین باد ‏در ایران بود. در منجیل و جاده مشهد می‌توانید توربین‌هایی که این شرکت ساخته و نصب کرده ‏را ببینید. شرکت در کیلومتر 9 جاده ساوه بود. من باید صبح ساعت 5 بلند می‌شدم ساعت 5 و ‏‏45 دقیقه یک پراید می‌آمد دنبالم ساعت 7 و 30 کار شروع می‌شد تا 18 تا خونه می‌رسیدم شده‌ ‏بود 20. من سه روز در هفته می‌رفتم اونجا. یادم می‌آید بیشترین حقوقی که از آنجا گرفتم 256 ‏هزار تومان بود. تازه من مهندس بودم و تو کل شرکت با من 6 تا مهندس بود. حالا ببینید بقیه ‏چقدر می‌گرفتند. ولی ابتکاری که زده بود این بود که در روز‌های خاص مثلاً اعیاد یا روزهای تولد ‏افراد به آنها هدایایی می‌داد. این هدایا خیلی تاثیر روحی داشت. طرف فکر نمی‌کرد که بابا جان ‏این رئیس شرکت حقوق خودت رو کم کرده و بخشی از اون حقوق رو به صورت گوشت، مرغ، ‏پودر و ... به خودت می‌دهد. این یکی از روش‌های مدیریت است که حداقل حقوق رو بده ولی در ‏طول سال به مناسبت‌های مختلف به کارمندان هدیه بده. من که ایران بودم حداقل حقوق مصوب ‏وزارت کار در سال 1386 با 3 هزار تومن افزایش نسبت به سال 1385 به 188 هزار تومن رسیده ‏بود. تو یک شرکت دیگه یک دربون داشتیم پیرمرد باحالی بود به زمین و زمان فحش می‌داد ‏حتی به خودش. حتی می‌خواست بگه فلانی خدابیامرز آدم خوبی بود قبلش یه هفت هشت تا ‏فحش ردیف می‌کرد بعد می‌گفت فلان، فلان شده آدم خوبی بود. این آدم از تمام رئیس‌های ‏قبلی شرکت بد می‌گفت به غیر از یکی که بعضی وقت‌ها و در مناسبت‌ها به این بابا پول می‌داده. ‏حالا اگه این پول‌هایی رو هم که داده حساب کنی چیزی نمی‌شود ولی ارزش دارد که در آینده ‏فحش نخوری.‏
این چیزا اینجا هم زیاده. ملت اینجا کلی دور ریز دارند ولی برای اینکه افکار عمومی را خوشحال ‏نگه دارند بحث بازیافت را مطرح می‌کنند. کلی برای بسته بندی‌های غیر ضروری پلاستیک ‏مصرف می‌کنند و یا مردم را به مصرف دعوت می‌کنند بعد بحث بازیافت رو مطرح می‌کنند. مثلاً ‏پرینترهایی که تولید می‌کنند را طوری طراحی کرده‌اند که بعد از پرینت گرفتن تعداد خاصی ‏صفحه (مثلاً 300 هزار صفحه) خود به خود از کار می‌افتد ولی در تبلیغات تلویزیونی می‌گویند ‏این دستگاه پرینتر ما 40 درصد قابل بازیافت است بعد یک بچه و یک درخت نشان می‌دهد که ‏بگوید این شرکت چقدر دوست‌ دار آینده بشر و محیط زیست هست. این هم آفیسی من کلی ‏پرینت می‌گیرد. چند روز پیش دچار عذاب وجدان شد. بعد از اون یکی پرسید راستی این اطراف ‏محلی برای جمع آوری کاغذهای باطله برای بازیافت نیست؟ اون هم یک جا رو به اون معرفی ‏کرد و بعد از آن دوباره شروع کرد به پرینت گرفتن الکی.‏
همه جا این سیستم پیاده می‌شود حتی در مواجهه با عواطف و فقر. کلی تبلیغ می‌کنند که به ‏کودکان گرسنه افریقا کمک کنید. روزی 1 دلار بدهید تا زندگی یک کودک را نجات دهید. بعد ‏کلی از این شرکت‌های غذایی گردن کلفت روزانه میلیون‌ها کیلو مواد غذایی رو دور می‌ریزند. ‏نمونه دم دستش این شرکتTim Hortons ‎‏ است که کار تهیه کافی و دونات ملت غیور کانادا ‏را بر عهده دارد. در آخر روز هرچی باقی مانده باشد را به سطل آشغال سرازیر می‌کند.‏
یا این فروشگاه‌های زنجیره‌ای. حتماً خیلی شنیده‌اید که اینجا اگر جنسی را بخرید و بعد از مدتی ‏خوشتان نیاید می‌توانید پس دهید. ولی کی می‌داند به چه بهایی؟ این شرکت‌های عظیم و ‏زنجیره‌ای هر جنسی را 60 یا 70 درصد گرانتر می‌فروشند. اگر تا بحال به فروشگا‌های کوچک ‏چینی‌ها رفته باشید می‌بینید که برخی قیمت‌های آنها نصف قیمت‌های این فروشگاه‌های بزرگ ‏است. چرا؟ در اول هم در کانادا از این فروشگاه‌های کوچک وجود داشت بعد این فروشگاه‌های ‏زنجیره‌ای بزرگ با سرمایه‌های کلان شکل گرفت. این فروشگاه‌ها از تولید کننده مقادیر زیادی ‏جنس می‌خرد در نتیجه تولید کننده دیگر حاضر نمی‌شود جنس‌های خود به فروشگاه‌های ‏کوچک با درخواست کم بفروشد. در نتیجه فروشگاه‌های کوچک از بین می‌رود. بعد این ‏فروشگاه‌های زنجیره‌ای بازار را بدست می‌گیرند. در این موقع است که دستورات خود را به تولید ‏کنندگان تحمیل می‌کنند که مثلاً ما هر جنسی را که مشتری پس بیاورد به تو باز می‌گردانیم و ‏پول آن را پس می‌گیریم. تولید کننده چون مشتری دیگری جز این فروشگاه‌های برزگ نداد ‏می‌پذیرد. و این فروشگاه‌های بزرگ چون بازار را در دست دارند قیمت را هم بیش قیمت واقعی ‏بالا می‌برند و مشتری خوشحال است که اگر جنسی خرید و مشکل داشت می‌تواند پس دهد ‏غافل از اینکه در یک سال 20 یا 30 برابر پول آن نجس که ممکن است روزی عوض کند دارد ‏پول اضافه می‌دهد.‏
نمونه دیگرش در مسائل کمک به کشورهای فقیر. یک‌شنبه‌ها کلی این تلویزیون‌های اینجا نشان ‏می‌دهند که آره بچه‌ها دارند در آفریقا، برزیل یا کوبا می‌میرند. با روزی 1 دلار یک کودک را ‏نجات دهید. تازه ما عکس مغناطیسی این بچه را هم برای شما می‌فرستیم که بزنید روی یخچال ‏خونه‌تان و آرامش وجدان بگیرید. البته کسانی که این پول را می‌دهند افرادی شریف و انسان ‏هستند ولی نفس این کار گول زدن مردم کشور هست. که به مردم کشور نشان دهند کانادا در ‏همه جای دنیا به مردم فقیر کمک می‌کند. یکبار یکی از این زنان مسئول این گروه‌ها را نشان داد ‏که رفته بود در یکی از این کشورهای آفریقایی و در یکی از روستاها تا به بچه‌های آنجا کمک ‏کند. حالا برایشان چی برده بود؟ یک کلاه کپ با پرچم کانادا، یه دفتر با پرچم کانادا و یک توپ ‏بیس‌بال. آخه عزیز من این بچه نون ندارد بخورد بیس‌بال چه می‌داند چی‌هست حالا می‌خواهی ‏کمک کنی حداقل توپ فوتبال بده. با توپ بیس‌بال این بچه چکار کند؟ زمینش را دارد چوبش را ‏دارد؟ اصلاً این می‌داند بیس‌بال چی هست؟ زدی این کشور را داغون کردی ملتش را برده گرفتی ‏بیچاره کردی حالا هم که می‌خواهی کمک کنی به زور فرهنگ خودت را قالب می‌کنی. ‏
در افغانستان خشخاش می‌کارند و در این راه یک عده کشته می‌شوند. بعد از ایران ترانزیت ‏می‌شود که باز هم کلی آدم کشته می‌شوند و کلی هم معتاد می‌شوند بعد به کشور‌های این‌ها ‏می‌رود. اونجا دیگه همه کراوات زده و شیک می‌شوند و پول‌های میلیاردی در و بدل می‌کنند. بعد ‏دولت‌های آنها برای کاهش وجدان درد بیست میلیون دلار به ایران کمک می‌کند تا در مرز خود ‏با افغانستان موانع ایجاد کند. بعد هم یکی دو بار نماینده می‌فرستند و از ما قدر دانی می‌کنند و ‏ما هم خر کیف می‌شویم که نماینده اسپانیا به ما گفت آفرین. این موارد مخدر کجا مصرف می ‏شود؟ همه‌اش که در منقل‌های ایران دود نمی‌شود خیلی باشد 10 درصد کل تریاک (تازه دست ‏بالا گرفتم). بقیه‌اش کجا می‌رود؟ این جریان برای نفت هست برای الماس آفریقا هست برای ‏قضیه قاچاق انسان هست برای همه چیز هست. اینها پوششی هست برای کثافت کاری آدم‌های ‏قدرتمند تا ما آدم‌ها عادی از آنها بدمان نیاید و با علاقه در اینترنت، مجلات و روزنامه‌ها خبرهای ‏آنها را دنبال کنیم و برای آنها پیراهن پاره کنیم.‏