حیران

با پای سمت راست خاک‌های سمت راست را می‌آورد و با پای سمت چپ خاک‌های طرف چپ را. وسط که بهم ‏می‌رسیدند پاها را از دو طرف آن برمی‌داشت یک تپه کوچیک درست شده بود. چند ثانیه نگاهش می‌کرد و بعد با پای ‏چپ تپه را خراب می‌کرد. دوباره این کار را تکرار می‌کرد. الان 20 دقیقه‌ای می‌شد که داشت این کار را می‌کرد. اصلا به ‏اطرافش توجهی نداشت حتی به کاری هم که با پاهایش انجام می‌داد توجه نداشت. تکرار، تکرار، تکرار فقط همین. برای ‏تکرار دیگه حتی لازم نبود از مغزش استفاده کند. آخه این چند روز خیلی کار می‌کرد، حتی شب‌ها هم خواب کار ‏می‌دید. نتایج مدلی که ساخته بود با آزمایشات یکی در نمی‌آمد. یک جای کار ایراد داشت ولی اون 10 بار تمام مسیر رو ‏چک کرده بود. برای اطمینان بیشتر بازم مدل را از اول با جزئیات کامل ساخت ولی نتیجه تغییر نکرد تا دیروز فهمید ‏یک جای فایل ورودی ایراد دارد و برنامه از یه جایی به بعد با اطلاعات اشتباه کار می‌کند. خیلی حس خوبی بود حس ‏شادی همراه با ترس که نکند باز هم کار نکند. وقتی فایل ورودی را درست کرد همه چیز درست شد. نتایج چنان دقیق ‏بود که فکر می‌کردی از قبل به برنامه گفته باشی نتایجی با این شکل تولید کن. شب بود ولی هنوز دیروقت نشده بود، ‏همان موقع تلفن را برداشت و به رئیس تلفن کرد. تلفن خیلی زنگ خورد تا رئیس گوشی را برداشت. وقتی گوشی را ‏برداشت صدای خنده و جمعیت شنیده می‌شد، خیلی با هیجان و با سرعت نتیجه آزمایش را به رئیس گفت، رئیس که ‏معلوم بود اصلا به حرف‌های اون توجهی نداشت گفت آفرین فردا توی شرکت نتایج را می‌بینم. خیلی خوشحال بود برای ‏همین مسیر تا خونه را اتوبوس نگرفت و پیاده رفت. به خونه که رسید ساعت حدود یک نصف شب بود. آهسته در را باز ‏کرد تا صاحب‌خانه بیدار نشود. بعد هم کفش‌هایش را در آورد و به اتاق خودش رفت. کلی نامه داشت که توی این دو ‏هفته اخیر وقت نکرده بود بازشون کند. نصف نامه‌ها تبلیغ بودند و بقیه هم یا صورت‌حساب بانک بودند یا قبض تلفن و ‏برق. شامی برای خوردن نداشت پس رفت که بخوابد. انگار یک منبع انرژی به اون تزریق کرده باشند اصلا نمی‌توانست ‏بخوابد. آنقدر غلت زد تا این انرژی تمام بشود بالاخره ساعت 2 یا 3 بود که توانست بخوابد. با اینکه شب دیر خوابیده بود ‏صبح زود بلند شد. می‌خواست هرچه زودتر نتیجه را به رئیس نشان بدهد. صبحانه را سریع خورد و راه افتاد. حدود ‏ساعت 7 بود که به شرکت رسید همه کارمندان هنوز به شرکت نیامده بودند. به محل کار خود رفت. باز نگاهی به نتایج ‏انداخت. خیلی احساس غرور می‌کرد آخه کارشناسان چند شرکت دیگه این پروژه را نا ممکن می‌دانستند. رفت تو ‏اینترنت شروع کرد به خواندن اخبار. خبر خاصی را دنبال نمی‌کرد فقط داشت وقت تلف می‌کرد تا رئیس برسد. دو تا از ‏شرکت‌های مخابراتی داشتند ادغام می‌شدند، یک خبرنگار که در یکی از کشورهای آفریقایی زندانی شده بود با فشار ‏دولت به کشور منتقل می‌شد، دادگاه رای به پرداختن 36 میلیون دلار توسط یک بازیکن گلف به زن سابقش کرد، 10 ‏درصد کارگران را کودکان زیر 15 سال تشکیل می‌دهند. وقتی داشت خبرها را می‌خواند از خودش بیرون رفت، خودش را ‏فراموش کرد و اعتماد به نفسش را از دست داد. ساعت 10 بود و حالا دیگه رئیس آمده بود. نتایج را باز مرور کرد خودش ‏را مرتب کرد و به در اتاق رئیس رفت. رئیس چنان با مهربانی و خونگرمی اون رو به اتاقش دعوت کرد که حس کرد ‏صمیمی‌ترین دوست رئیس هست و اگر رازی باشد که بخواهد به کسی بگوید اولین نفر اون هست. بعد از توضیحاتی ‏راجع به نتایج، رئیس قراری با کارفرما در هفته بعد تعیین کرد. جلسه با رئیس تمام شد و محل کار خودش رفت. یه ‏کمی به اطراف نگاه کرد بعد دید حوصله کار ندارد. امروز را زودتر تعطیل کرد. پایین آمد. شرکت تو خیابون شلوغی بود و ‏مردم با سرعت از جلوی اون رد می‌شدند بی‌آنکه کمترین توجهی به اون داشته باشند. با خودش فکر کرد حالا که زودتر ‏کار را تعطیل کرده چکار کند. اصلاً هیچ ایده‌ای نداشت. شاید سینما ولی دید حوصله سینما ندارد. رستوران؟ ولی با چه ‏کسی. مهمونی ولی خونه کی؟ تازه اونم این ساعت از روز. پس شروع کرد راه رفتن سرش پایین بود و به هیچ چیز فکر ‏نمی‌کرد شاید هم فکر می‌کرد برای چی زندگی می‌کند؟ دیگه از تعداد آدم‌های اطراف کم شده بود و باد خنکی می‌وزید. ‏روبروش یه پارک بود. رفت توی پارک. از جاهای خلوت خوشش نمی‌آمد برای همین رفت طرف محوطه بازی بچه‌ها. ‏بچه‌ها مدرسه شون تمام شده بود و آمده بودند بازی بعضی‌هاشون هم با مادرشون بودند. رفت یک گوشه از زمین بازی ‏روی یک نیمکت نشست و دست‌هاشو زد زیر چونه‌هاش و آرنج‌هاشو گذاشت روی پاهاش. داشت پایین رو نگاه می‌کرد و ‏با پای سمت راست خاک‌های سمت راست را می‌آورد و با پای سمت چپ خاک‌های طرف چپ را. وسط که بهم ‏می‌رسیدند پاها را از دو طرف آن برمی‌داشت یک تپه کوچیک درست شده بود. چند ثانیه نگاهش می‌کرد و بعد با پای ‏چپ تپه را خراب می‌کرد.‏