شوخی با سارا پالین

فردا انتخابات ریاست جمهوری آمریکا است. حدود یک سال و اندی است که کاندیداها مشغول مبارزه هستند. من که ‏دوست دارم برادر باراک پیروز شود نه به این خاطر که فکر می‌کنم برای ایران بهتر است (چون فکر می‌کنم هیچ فرقی با ‏مک‌کین در مورد برخورد با ایران ندارد و حتی ممکن است چون باهوش است بدتر به ایران ضربه بزند) چون اسم ‏وسطیش حسین هست (باراک حسین اباما) شاید از این طریق در آینده یه تسهیلاتی برای اون‌هایی که اسمشان حسین ‏یا ترکیباتی از حسین است قائل شود. ‏
بگذریم چند روز پیش دو کمدین از مونترال به دفتر سارا پالین زنگ می‌زنند و خود را سارکوزی رئیس جمهور فرانسه ‏معرفی می‌کنند. می‌توانید این گفتگوی تلفنی را اینجا بشنوید و متن خبر هم در ‏CBC‏ می‌توانید اینجا مشاهده کنید. از ‏اول این مکالمه معلوم است سارا خودش را گم کرده و خودش نیست. از طرز سلام کردنش معلوم است. این کمدین به ‏سارا می‌گوید که من هم مانند تو به شکار علاقه دارم و باید بعد از انتخابات با هم به شکار برویم. که سارا استقبال می‌کند ‏بعد می‌گوید شنیده‌ام که تو با هلی‌کوپتر شکار می‌کنی من تا به حال با هلی‌کوپتر شکار نکرده‌ام باید با هم یکبار با ‏هلی‌کوپتر شکار کنیم. بعد از اسم یک خواننده برای نخست وزیر کانادا استفاده می‌کند که سارا متوجه نمی‌شود که اسم ‏نخست وزیر کانادا این نیست. سارا از زن سارکوزی نام می‌برد که یک مدل بوده و این کمدین می‌گوید که آره زن من ‏خیلی در رختخواب هات است و امروز که فهمید من می‌خواهم با شما صحبت کنم حسودی کرد. بعد گفت که زن من ‏برای شما یک شعر سروده. کمدین به یک فیلم طنز پورنوگرافیک که در مورد پالین ساخته شده است اشاره می‌کند و ‏می‌گوید که از آن لذت برده است و سارا هم تایید می‌کند. خلاصه کلی سارا را دست می‌اندازد و آخر سر بعد از حدود 5 ‏دقیه می‌گوید که من رئیس جمهور فرانسه نیستم و من از یک شبکه رادیویی در مونترال زنگ می‌زنم. ‏
کاری ندارم که پالین بی‌سواد است و یا لیاقت این مقام یا پست را ندارد و یا هر چیز دیگه‌ای. اولین چیزی که به ذهنم ‏رسید خودم بودم. چقدر می‌شود که من در این شرایط قرار می‌گیرم و خودم نیستم. خیلی مهم است که آدم خودش ‏باشد. کم نیاورد. اگر فکر می‌کنی اشکال داری خودت را اصلاح کن ولی در هر شرایطی خودت باش. بار‌ها شده که جایی ‏رفته‌ام و حرفی زده‌ام بعد پشیمون شده‌ام که چرا آن حرف را زدم بعد که نگاه می‌کنم می‌بینم که تحت تاثیر جوی ‏بوده‌ام. چندبار شده که در جمعی در مورد فردی حرف زده شده و من هم مشایعت کرده‌ام. چندبار شده که در جمعی ‏من سعی کرده‌ام خود را بانمک نشان دهم. چند بار شده که در جایی که برای کاری مهم دعوت شده‌ام و یا در جایی ‏پستی گرفته‌ام خود را بالا دیده‌ام و دیگر به اطرافم توجه نکرده‌ام که مثلاً بچه‌ای از من درخواستی دارد. چرا هر بار که ‏لباس شیکی می‌پوشم کمتر پیش می‌آید که در راه به کسی کمک کنم؟ چرا چون در موقعیت لباس شیک من دیگر آن ‏امیرحسین هر روز نیستم؟ یا شاید شرایط آن لباس اقتضا نمی‌کند تا ماشینی را هل دهم و یا آشغالی را از روی زمین ‏بردارم. آدم‌ها، لباس‌ها، مقام‌ها و حتی سن ما برای ما تصمیم می‌گیرند و ما به آسانی خود را به دست آنها می‌دهیم. در ‏آن زمان من دیگر من نیستم. من شده‌ام فردی در سنی معین با لباسی مشخص و مسئولیتی معلوم. این شرایط مرا شکل ‏می‌دهند و چه سخت است زمانی که بفهمی که همه این اسامی بازی بوده و تو گول این نام‌ها را خورده‌ای. آنوقت است ‏که من می‌شکنم خورد می‌شوم و در هم می‌ریزم. سخت است ولی تمرین می‌کنم خودم باشم.

پی‌نوشت: از اوباما خوشم می‌آید که چندوقت پیش بخاطر بیماری مادربزرگش مبارزات انتخاباتی را رها کرد و رفت بهش سر زد. این خیلی مهم است. اوباما برای مادربزرگش یک نوه است نه یک کاندیدای انتخاباتی

‏