سه ماه مرخصی

اول قرار بود یک ماه ایران بمونم ولی به دلایلی به سه ماه افزایش یافت. خلاصه وقتی برگشتم از بقال و استاد و نظافتچی ‏و تکنیسین و دانشجوها هر کس به من می‌رسید می‌گفت ایران خوش گذشت. دومین سوالش هم در مورد وضعیت ایران ‏بود که الان اوضاع چطوره. اولین روز هم که موبایل رو روشن کردم دیدم بیست و پنج تا پیغام دارم که سه تا از اونها ‏برای مصاحبه در مورد وضعیت ایران بود. یکی از ‏CBC French‎‏ یکی از ‏CityTV‏ و‎ ‎یکی هم از روزنامه‌های وینیپگ. ‏البته از همه این تلفن‌ها یه یکی دو ماهی می‌گذشت. صندوق پست هم که داشت خفه می‌شد از بس توش نامه بود. البته ‏نود درصد نامه‌های به درد بخور نبودن. ‏
یکی از بچه‌ها می خواست برای دانشگاه ما ‏apply‏ کنه برای همین رزومه‌اش رو فرستاده بود برای یکی از استادها. ‏استاده هم گفته بود که باید با من در مورد اون صحبت کنه. خلاصه روز سوم یا چهارم بود که استاده رو دیدم. بعد از ‏پرسیدن اوضاع ایران و چه خبر بود و بعد چی می‌‌شه و .... خواست در مورد اون نفری که رزومه فرستاده بود با من ‏صحبت کنه. فامیل این دوست ما هم حقیقی هست. خلاصه این استاد کانادایی یه نفس عمیق کشید و بعد از تمام کردن ‏اسم این دوست من دیدم که به نفس نفس زدن افتاده. طفلک فکر کنم اولین باری بود که " ح" و "ق" رو با هم یکجا تو ‏یک کلمه می‌دید. ‏
الان هم خیلی سرم شلوغه هرچی می‌دوم باز هم می‌بینم عقب هستم. ‏