یک روز خارج شهر

تو آزمایشگاه داشتم یک کدی می‌نوشتم که دیدم استاد تپل ما وارد شد. در آزمایشگاه ما رمز ‏دارد و معمولاً اکثرا بار اول اشتباه می‌زنند و بار دوم یا سوم در باز می‌شود. این استاد ما هر وقت ‏می‌خواهد کد را وارد کند چنان در را می‌کوبد که تا قبل از اینکه برای وارد کردن دوباره کد در را ‏بکوبد خودمان می‌رویم در را باز می‌کنیم. وقتی آمد تو دیدم یه پالتو از پوست گوزن‌های منی‌توبا ‏پوشیده و با چکمه‌هایی درست حسابی و تا ساق پا. بعد به من گفت که باید برویم سد. این سد ‏در 200 کیلومتری شمال شرقی وینیپگ قرار دارد و نزدیک مرز انتاریو است. یک نفر از سازمان ‏انرژی‌های‌نوی انتاریو آمده بود که می‌خواست توربین ما را که پشت سد بود ببیند. ما اونجا یه ‏توربین آب کوچک کار گذاشتیم و داریم دیتا برداری می‌کنیم. وقتی داشتیم می‌رفتیم که سوار ‏ماشین استاد گرامی بشویم دیدم که این آقا که از تورنتو آمده بود در دانشکده را باز کرد و به من ‏تعارف کرد که من اول بروم من کلی تعجب کردم. این اولین کانادایی با شعور و با ادبی بود که ‏می‌دیدم تعارف می‌کند. بعد که باهاش حرف زدم دیدم این آقا روس است. ماشین استاد من یه ‏ون هست. تو ماشین کلی بهم ریخته بود. همه چیز پیدا می‌شد. چوب هاکی روی یخ، دستمال، ‏کتاب بچه، دمپایی، کلاه، 100 تا لیوان کافی و .... یکی دیگه از دانشجوهای استادمم با ما آمد. ‏این استاد از اول راه مخ این مهندس روسی رو به کار گرفت تا اونجا. جالب بود این استاد من با ‏اینکه کانادایی هست نه کمربند می‌بنده و نه سرعت را رعایت می‌کند. با 120 یا 130 کیلومتر سرعت می‌رفت. آخر سر اون یکی دانشجوه بهش گفت آرام‌تر برود. ‏
بعد از 3 ساعت رسیدیم به سد البته تو راه یه نهاری هم خوردیم. دمای هوا منفی 35 با باد منفی ‏‏45 یا 47 روی رودخانه پشت سد. سرعت باد حدوداً 30 یا 40 کیلومتر بر ساعت بود. حالا اینا ‏همه مجهز دستکش، پوتین کلاه و... من با یه پوتین تقلبی ‏CAT‏ که از ایران خریده بودم و ‏خودم می‌دونستم که این پوتین نادر است با مارک ‏CAT‏. شانس آوردم اونجا لباس کار پوشیدم ‏و از استادم دستکش گرفتم ولی انگشتا پام یخ زد. پشت سد روی رودخانه یه پل بود که زیر این ‏پل یه قایق گذاشته بودیم و با زنجیر به یکسری وزنه زیر آب وصل کرده بودیم تا آب قایق را نبرد ‏و زیر قایق توربین آب قرار گرفته بود. این کانادایی‌ها یک سوم آبهای شیرین روی زمین را دارند ‏همه دریاچه‌هاشون آب شیرین هست. این رودخانه‌ای که ما رفتیم 50 متر عرض داشت و 7 متر ‏عمق و سرعت آب 5 متر بر ثانیه بود. برای اینکه بزرگی این رودخانه را بفهمید بگذارید یک مثال ‏بزنم. در تهران روزانه 2 میلیون متر مکعب آب مصرف می‌شود که برای تامین آب آن سه تا سد ‏داریم، سد کرج، لتیان و لار و تازه 35 درصد کل آب تهران را از چاه می‌گیرند. حالا اگر قرار باشد ‏این رودخانه آب تهران را تامین کند تنها 20 دقیقه لازم است تا مصرف یک روز تهران را تامین ‏کند.‏



توی این هوای سرد اطراف قایق و زیر قایق یخ زده بود و توربین از کار افتاده بود. ما در این دمای ‏هوا به همراه استاد گرامی و دیگر شاگرد استاد مشغول شکستن یخ به وسیله الوار، میله آهنی و ‏جک شدیم و این مهندس روسی هم چپ و راست عکس می‌گرفت. کل رودخانه یخ زده بود فقط ‏اون قسمتی که جریان آب زیاد بود یخ نزده بود. بعد از شکستن یخ‌ها که 4 ساعت طول کشید ‏رفتیم تو ساختمانی که کارمندان مراقبت از سد اونجا زندگی می‌کنند تا شام بخوریم. شام برای ‏ما نگهداشته بودند. از شانس ما شام ‏Pork‏ بود. من که نمی‌خوردم، اون یکی دانشجوی استاد ما ‏که اسمش "شمز" هست کاشف به عمل آمد متولد تورنتو است ولی پدر و مادرش مال تانزانیا ‏هستند و اسمش در واقع شمس هست و اون هم خوک نمی‌خورد، استاد تپل ما هم وجترین ‏تشریف دارند ولی چون بچه‌هاش در سن رشد هستند ماهی و مرغ می‌خورد ولی اون هم خوک ‏نمی‌خورد. خلاصه غیر از اون آقا روسه همه ما غذا رو ریختیم سطل آشغال. پیش خودم گفتم ‏عجب خوک بی برکتی بود فقط یک نفر را سیر کرد. ولی دسر و سوپ و بقیه چیزها خوب بود و ‏با اونا خودم را سیر کردم. من موندم این گیاه خوارها چطور سیر می‌شوند. یک هندی تو آفیس ‏یکی از بچه‌ها هست حتی تخم مرغ هم نمی‌خورد. ‏