سفر

این چند مدت خیلی سرم شلوغه. اول که آمدم باید به حساب کتاب‌های شب یلدا می‌رسیدم. که بچه‌ها خیلی زحمت ‏کشیده بودند من نبودم کل کارها را کرده بودند. بعد باید برای نوروز تو دانشگاه یه سالن پیدا می‌کردم. بعد یه برنامه فیلم ‏ایرانی داشتیم. یه سری کار هم برای یک کنسرت ایرانی که قرار است 22 فوریه در وینیپک اجرا شود می‌بایست انجام ‏بدم. آماده کردن یه نامه برای گرفتن بودجه. بعد تدارک برای برنامه پرشین بش. از اون رو هم باید یه مقاله آماده ‏می‌کردم. یه عالمه فرم هم باید تا دوشنبه هفته بعد برای یک فلوشیپ باید پر کنم و در آخر هم باید یه گزارش از ‏نتایجی که بدست آوردم به یه کمپانی بدم. برای دانشجویان ‏Graduate‏ دانشکده مهندسی مکانیک داریم توی ‏وب‌سایت دانشکده یک وب سایت درست می‌کنیم و یک شنبه‌ها هم فوتبال که جدیداٌ چهارشنبه‌ها هم یک فوتبال دیگه ‏به اون اضافه شده.‏
ولی شانس آوردم قبلش یه سفر درست حسابی رفته بودم. ‏
روزی که می‌رفتم مونترال قرار بود پرواز ساعت 10 انجام شود و دو ساعت و نیم تو راه باشیم که بعد از دو ‌ساعت و نیم ‏تاخیر ساعت 12 و نیم هواپیما بلند شد. خیلی باحال بود کل پرواز‌هایی که اون روزصبح انجام می‌شد تاخیر داشتند با ‏اینکه هوا هم خوب بود. خلاصه حدود ساعت 4 رسیدم مونترال. تاکسی از فرودگاه تا دانشگاه مک‌گیل 40 دلار می‌گیرد. ‏چون قرار بود با مجتبی عصر ساعت 5 بروم مهمونی استادش تاکسی گرفتم. اتوبان‌های مونترال اون ساعت مثل اتوبان ‏همت تهران ترافیک سنگین داشت. بعد از کلی تو ترافیک ماندن ساعت 5 رسیدم پیش مجتبی از همون جا هم رفتیم ‏دانشگاه اتاق استادش بعد با استادش و دانشجوها دیگه رفتیم یه رستوران نزدیک دانشگاه. استادش یونانی الاصل بود و ‏حدود 70 سال سنش بود، خیلی آدم باحالی بود کلی از ایران می‌دونست. تو رستوران یک میز بزرگ گرفته بود که ما از ‏ساعت 6 تا 11 شب به سبک فرانسوی داشتیم می‌خوردیم. فردا هم معین زنگ زد و گفت که تو دانشگاه کنکوردیا مراسم ‏هست عصر فردا هم رفتیم کنکوردیا اونجا کلی از بچه‌های دانشگاه و دبیرستان را دیدم. ‏
مونترال خیلی به فرهنگ ما نزدیک‌تر است. مغازه‌های کوچک، خیابون‌های شلوغ تا 12 شب، آدم‌های کله سیاه، ‏رانندگی‌های افتضاح. اگر موقع رد شدن از خیابون حتی زمانی که چراغ عابر سبز هست مواظب نبودی ماشین‌ها زیرت ‏می‌کردن. آدم‌ها مونترال کمتر تشکر می‌کردند و یا معذرت خواهی می‌کردند. تو شهر ما اگر یکی از فاصله 3 متری تو هم ‏رد شود معذرت خواهی می‌کند و یا اگر در را برای نفر بعدی نگه داری حتما تشکر می‌کند ولی اونجا از این خبرها نبود. ‏مردم هم که یا انگلیسی با لهجه صحبت می‌کردند ویا بلد نبودند. البته خیلی‌ها هم خوب صحبت می‌کردند ولی باز ‏انگلیسی اصیل نبود. چند بار برای دادن پول توی ایستگاه مترو طرف میزان پولی را که من می‌بایست بدم رو ماشین ‏حساب نوشت و به من نشون داد چون اصلا انگلیسی بلد نبود. کلا مونترال شهر زنده‌ای بود. هوا هم چند روز خوب بود ‏بعد دوباره سرد می‌شد. وقتی هوا گرم می‌شد برف‌ها آب می‌شدند و بعد که سرد می‌شد همه یخ می‌زدند و راه رفتن ‏خیلی خطرناک می‌شد. برف هم تا دلت بخواد می‌بارید. خونه‌ها اکثراً قدیمی و بدون پارکینگ بودند و به قول معین اون ‏زمان این‌ها الاغ و درشکه سوار می‌شدند برای همین مجبور بودند که ماشین‌ها را کنار خیابون پارک کنند و وقتی که ‏ماشین‌های برف‌روب برف خیابان‌ها را جمع می‌کردند کنار ماشین‌ها جمع می‌شد و صبح صاحب ماشین می‌بایست یه ‏ورزش صبح‌گاهی انجام دهد تا این برف‌ها را از اطراف ماشین کنار بزند.‏

این داستان ادامه دارد